Missing You

It’s like an ache in my heart that won’t go away; I guess that’s why it’s called ‘missing’, because it constantly yearns for you. Like a big chunk of my heart was carved out and it struggles to do its function. It never ceases to pulsate albeit haphazardly until I hear your voice, see your smile or hold your hands. Oh I’d love to do that last one right about now.

I wonder how some people do it, I wonder if they feel the same way I do when they ‘miss’ someone. It’s been a while, you see, and it’s such a strange feeling. I miss your warm embrace like a blanket in a stormy night and I miss the way you calm my mind just by being around. All the little things you do when we’re together; it made me think of how observant I could be when I really put my mind to it. How much detail I could store in my mind, about the way you carry yourself and the way you light up when you’re happy. Oh I miss you more now that I think about it.

I guess there’s not much to do from here but to wait until the time I don’t get to miss you anymore, the time when we’re always together and content with our lives. Even though it aches, it’s a good kind of ache and I am thankful for this feeling; because it makes me feel alive and hopeful that I am once more capable of caring this much towards someone.

• 

– Florentein with Mr. Mais

Time Travel

3 Years Ago

Facebook Note:

March 25, 2012

Hanggang ngayon, nagfafacebook parin ako, dalawang taon na ang nakalilipas simula nung ginamit ko ang noon e patok na patok na social networking site. Kung iisipin mo, dalawang taon lang ang nakalipas, pero sa loob ng dalawang taon na ‘yon, marami ang nagbago, may mga kaibigan ka nang hindi kinakausap, may siga nang naging bading, may matinong naging gago, may gagong naging mas gago, nawalan ng buhok si manong Kenny, nasiraan ng traysikel si mang Bob at kumorni ang mga dati’y nakakatawang jokes. Patunay lang na walang permanente sa mundo, patunay na hindi mo kayang alagaan yung katauhan mo noon. 

Nag checheck ako ng mga luma kong Notes sa luma kong account, may mga notes na hindi ko akalain na ako pala ang may gawa, hindi ko matanto kung gusto kong burahin o masyado akong nabilib sa lakas ng loob ko noon. Ulit, isang patunay na nagbago ako. Hindi ko na kayang gumawa ng mga ‘instruction-type’ na blog, na sasabihin mo kung anong gagawin ng sinumang babasa ng blog mo, hindi na ako marunong gumawa ng mga ganong klaseng sulatin dahil nasira ang self-confidence ko. Tingin ko, lahat ng sinusulat ko, may maooffend, nawala ‘yung taong nagsasabing: ‘wag mo silang intindihin, pakialaman mo ang sarili mo.’ Ngayon, mas iniisip ko na ang iisipin ng tao o mararamdaman nila, naging sensitive ako sa mga salitang sinasabi ko kaya itinigil ko narin ang pag bloblog.

Naaalala ko noon, usong uso ang pag no-Notes, astigen pag may Notes ka, astigen pag may kaya kang sabihin o ilapag sa mga kaibigan mong marunong bumasa. Noon, may mga tao talagang nagbabasa ng Notes, may mga tao talagang marunong magbigay ng PAKE sa ginagawa mo, ngayon? wala ka nang makikitang ganon at kung meron man, yun yung mga taong bukas parin ang loob at maluwang parin ang utak na tumanggap ng opinyon ng iba.

Tina-try kong magsulat ulit, unti unting inaalala kung anong pakiramdam, kung paano ako magsulat dati, may mga nagsabi sa’kin dati noon na parang si idol Bob Ong ako kung magsulat, pero sa tingin ko wala pa ako sa kalingkingan ng utak ni idol, magka iba kami ng utak, hindi nga ako dapat kinukumpara sa kahit na sino dahil wala pa akong nararating. Pero inaamin kong sa kanya ako kumuha ng lakas ng loob para magsulat noon, at hanggang ngayon, kahit humiwalay na ako sa mga yabag niya, siya parin ang idol ko.

Wala akong gustong ipagyabang, may napansin lang akong nakakatuwa at pwedeng pamugaran ng mga matatagal ko nang daing sa mundo. Isang malaking bahagi ng buhay ang pagbabago, kung wala nito, wala kang binabasa ngayon at baka nga wala ka rin, kaya kahit totoo man o hindi ang Theory of Evolution, mapapatunayan parin na may nagbabago sa mga tao, ang masasabi ko lang, wag mo kong tatanungin tungkol diyan dahil wala akong kaalam alam, ang point ko lang basta e may nagbago, tapos.

Kung ako ang tatanungin, mas maganda ang pagbabago, kahit masama o mabuti ito, ang mahalaga may nagbago. Nabulok man o nahinog ang mangga, may kakainin parin ang mga uod, langgam, aso, pusa at mga tao. Nagago man o bumait ang isang tao, may mapagchichismisan parin ang mga tao at may hahangaan parin ang iba. Naging korni man o mas umastig ang isang damit, may pagtatawanan parin at may isusuot parin ang mga taong fashionista. Kaya kahit saan ka man pumanig, may mangyayari sa’yo, kesa naman sa huminto kang mag evolve gaya ni Pikachu, paulit ulit kang takot, takot magbago.

Afterthoughts 

March 16, 2015

Nakita mo kung gaano nagbago ang style ng pagsulat ko noon at ngayon? kung iniisip ko noon pa man na nagbabago na ako, sino sa palagay mo ‘yung orihinal na ako? sabi ko nga sa mga unang blogs ko, wala akong filter noon, kung ano lang ang masabi ko, basta lang may maisulat, wala akong pakiaalam kung may masaktan. In short, i’m a dickhead. Pero sa katibayan ng mga Notes at Articles na minsan minsan e sumusulpot sa utak ko at sineswerteng maisulat, sobrang laki ng pinagbago ko, at tuluyan parin akong nagbabago. Nakakatuwa lang noon na naghahanap pa ako ng pagbabago samantalang ngayon e kinamumuhian ko na ang konspeto nito. Ito ang resulta ng pagiging miserable sa loob ng dalawang taon, baka nga siguro nag umpisa na dyan sa note na yan, hindi ko lang alam.

Kung panghahawakan ko lahat ng gusto kong panghawakan habang winawakwak ng panahon ang mga bagay na ito ay mababaliw lang ako, kaya napagtantu-tanto kong kailangan ko silang bitawan at hayaang magbago. Hindi nangangahulugang kalilimutan ko ang mga ito, sabi nga ng batang ako: ‘kesa naman huminto kang magevolve gaya ni Pikachu, paulit ulit kang takot, takot magbago.’ Kaya mag eevolve na ako sa Raichu, baka may mas magandang bukas para sa’kin, hindi ‘yung lahat ng nakapaligid sa’kin level 103 na at ako e noob parin. Kailangan kong bumitaw, para may umusbong na panibago, pero hindi ibig sabihin na hindi ako pwedeng tumingala at maalala kung gaano na kalayo ang mga memorya ng kahapon at kung gaano na kalayo ang narating ko.

Wish

Someday

I wish I wake up someday, when the songs they play on the radio isn’t about sex or drugs or explaining how living with those as the priorities is the ‘thing’. I wish that someday I wake up with the scent of pancakes my lola made and the noise of my cousins arguing who’s going to play next on the Playstation. Wake up with that one distinct commercial or television show that only goes on air at 5am in the morning, signalling that it’s already prep time for school. I wish to wake up again with that ‘what new things would I learn today’ feeling and not with ‘what problems do I have to face today’. I wish that someday, even if it’s not exactly the same things that I said, I wish that I feel the same way, happy and contented and curious.

Many people have told me that living in the past isn’t such a great idea, and I agree, but what if the future or the present doesn’t really hold much of a promise for you? Should we wait in hope that everything will be better someday? Of course, that’s the only thing we could do to be honest, or is it? I reminisce past experiences to remind me of how things felt when they were great, and I don’t think that means I live in them, ’cause if I could, I won’t go back to the present anymore, not until I’m ready to actually be an adult. If I could come back and relive those memories again, I would, and then when it comes to those parts where everything’s suddenly changed, I’d go back again. Cowardly, yes, but if one could exploit the art ‘time travelling’, it won’t be so bad for the time and space continuum, atleast I won’t alter the whole world’s history, just mine.

There’s something about the past that is so concrete, yet so delusional, you know it’s there and it happened but you can’t physically connect with them, you only remember the feelings, the happiness or the sadness, or the grey areas that come in between, mostly the happiness though, the brain and the heart have this morbid conspiracy of hiding all the hatred and pain away as you try to remember everything, unfair but not so bad. I remember wishing to be with my ex-girlfriend again some months after we broke up and I tried to remember why I broke up with her, I could only see the scars but I didn’t feel anything anymore, no pain or hatred or falling out of love, just her beautiful face and a ton of memories and reasons of getting back together. You see, the wounds do heal and that’s why we don’t really feel or remember the feeling of being in so much pain because all we see is just a scar, an accomplishment of being able to put up with all those dreadful emotion, but once you open that wound again, it will start to unravel and you’ll eventually want to close it back up as soon as possible. We think that people change just because our wounds healed, people rarely change, keep that in mind. This is why I am so into the idea of going back to the past when nothing has changed yet, when everything that you loved and grew up with is still intact, is still tangent. Back then we have guides and rules and structure, and as much as we translate that in our lives today, it’s just never the same, because right now we don’t have anything to fall back on, just us. That feeling of loneliness is what’s driving me insane.

I guess I really dont want to go back in the past, maybe I just wanted to feel loved and appreciated again. Maybe I just don’t want to feel so alone anymore that I cope with just recycling the feelings of yesterday to keep myself going. I’m scared of accepting that I am doomed to be alone forever, but I know that someday, it will come and it will be better. It’s going to come in either the form of a ‘time travelling capsule’ or someone, and I hope it’s the latter though the former’s so much cooler, ahh well, I’m not one to embrace being ‘cool’ anyway.

Ordinary

 

Truth

May mga babaeng sadyang hindi mo kayang maabot, lalo na kung katulad ko ikaw na hindi ganon kagwapo at hindi gaanong nabiyayaan ng ‘sweg’. Natutunan ko ito nung 3rd year high school, napansin kong lahat ng magkakalevel ng kagandahan at kayamanan e usually sila ang nagkakatagpu-tagpo at dahil dito ay natutunan ko ring umiwas sa mga potensyal na paasa lang. Kaya kung nakapitas ka ng hindi mo ka-liga e kongratsyuleysyon! saludo ako sa’yo.

Kung naiisip mong bullshit ang sinasabi ko, isa ka siguro sa mga mas pinalad sa larangan ng kagwapuhan o kakotsehan, at kung sa’yo e madali lang makapamingwit sa ‘plenty-of-fish-in-the-sea’ na karagatan ay hindi para sa’yo ang blog na ‘to. Wala akong grudge sa mga taong gwapo at mayaman, marami akong kaibigan na ganyan, at alam kong hindi lahat ay sumusunod sa mga stereotypes nila kaya ibaba mo ang telepono bago ka tumawag ng baranggay tanod, pinaliliit ko lang ang target audience ko. *smiley dito*

Gusto kong malaman mo na hindi ako isa sa mga ‘cool’ kids noon at kahit pa ngayon, hindi ako popular kasi wala namang ikakapopular sa’kin. Lahat ng ginagawa ko ay dahil nabobored ako at kung inuupload ko man at nagtatag ako ng mga tao sa mga kanta at drawings ko, ‘yun e dahil kailangan ko, dahil kung hindi ko gawin ‘yon e walang papansin sa mga ginagawa ko. Ako ‘yung batang pag tinanong ang isang babae ng: ‘Uy, anong tingin mo kay Fer?’ ang isasagot nila e: ‘Okay lang.’ at hindi ‘OMG!!! ANG HOT NIYA!’. Ngayong alam mo na kung saan ako nanggagaling, pwede na nating simulan ang pagtalakay sa mga iba’t ibang uri ng mga babaeng hindi kayang maabot ng mga katulad kong ‘Okay lang.’

The Princess

Difficulty: Flappy Bird

Sila ‘yung mga babaeng ubod ng ganda at ubod ng bait na parang pag pinag-isipan mo na ng masama e ikaw pa mismo ang pipigil sa sarili mo. Sila ‘yung sa tingin mo na pag naging girlfriend mo e daig mo pa ang nanalo sa lotto sa pangalawang pagkakataon. Ang downside? masyado silang mabait, at sa sobrang bait nila ay ikaw na mismo ang nagsasabi sa sarili mong wala kang pag-asa kahit sumakay ka man ng spaceship at suntukin ang buwan.

Moral Lesson: ‘Wag na wag kang mafa-fall sa kanila dahil siguradong sa friendzone ka pupulutin kung hindi ka pa bumabagsak dun.

The Friendly

Difficulty: Pitik Bulag

Ang mga friendlies naman ang mga babaeng lahat nalang kaibigan, mapasa loob ng campus o sa labas, pumunta ka sa isang liblib na lugar kilala niya parin ‘yung mga lalake dun. Magugulat ka nalang na kahit ‘yung pangkwarenta’t sais mong pinsan sa side ng lolo mo sa tuhod e kilala parin niya. Sila ‘yung mga babaeng madaling maka-pana ng puso at hindi nila ‘yun kasalanan at hindi rin nila ‘yun alam, basta ang alam lang nilang ginagawa nila e friendly lang sila, kaya pag nainlove ka, talo ka.

Moral Lesson: HUWAG KANG MAAKIT.

The Someday

Difficulty: Doctor Who

‘Maybe someday.’ ‘yan ang peyborit line nila, hindi sa gusto ka nilang paasahin pero dahil ayaw nilang durugin ang puso mo, kadalasan e naghahanap sila ng middle ground. Sasabihin nila sa’yo ‘yan pero aasahan nilang hindi ka aalis sa buhay nila, parang ayaw kitang maging boyfriend pero friends parin tayo, kung kaya mong lagpasan ang ka-awkward-an nito ay pasado ka na sa Advanced Friendzoneship Course sa University of Awksford, congrats! Maganda naman ang intensyon nila, ‘yun nga lang, minsan hindi ka kasale sa intensyon na ‘yun.

Moral Lesson: Wag kang magtatapat, at kung matigas ang ulo mo, ‘wag mo nang hintaying sabihin nila ang pamatay nilang mga kataga.

The Sexy

Difficulty: Staring Contest

Sa sobrang lakas ng sex appeal ng mga babaeng ‘to ay automatic na ang attraction na magaganap, at kung matalino ka e alam mo na dapat sa sarili mo na kahit kelan, hindi sila papatol sa’yo. Hindi nila kailangan ng pagka-romantiko o pagmamahal mo, ang kailangan nila e bagong make-up, sapatos at ang latest na labas ng iPhone. Mas importante sa kanila ang ‘image’ nila kesa sa nararamdaman mo, kaya kung ako sa’yo, hanggang tingin ka nalang.

Moral Lesson: Don’t make eye-contact.

The Popular Girl

Difficulty: Teacher-Student Argument

Pagsamahin mo si Princess at Sexy, sila ‘yung cool lang sa lahat pero iniisip rin nila ang tingin ng ibang tao sa kanila. Usually mababait naman sila, kaya maraming nahuhulog dahil hinahayaan nilang isipin ng mga katulad natin na abot natin sila, pero pag nagumpisa ka nang magpakita ng motibo e mararamdaman mong maiilang sila sa’yo at tuluyan ka na nilang hindi kakausapin, hindi sa ayaw ka na nilang maging kaibigan, hindi lang nila naiisip na sa isang katulad mo lang pala sila babagsak, naniniwala silang dahil sikat sila, dapat sikat rin ang magiging the one and only nila. Unfair? ‘yan ang punto ng blog na ‘to.

Moral Lesson: Hanggang bleachers ka lang, mag cheer ka lang dyan.

The Friend

Difficulty: Solve for x

Sa lahat ng nabanggit ko, sila na yata ‘yung pinakamahirap. Hindi dahil sa super ganda nila o super friendly o super sexy, kundi dahil sa tingin mo hindi ka sapat para sa kanila. Sila ‘yung sa ‘twing makikita mo e natutuwa ka kasi may babae palang ganon kaperpekto at ganon kaganda sa tingin mo pero hindi ka makapagtapat ng nararamdaman kasi iniisip mong they deserve so much more. Sa ‘twing iniisip mong sabihin sa kanya na nahulog na ang loob mo sa kanya e sumasagi rin na tinatraydor mo lang ang pinagsamahan niyo ng ilang taon bilang magkaibigan, kaya ikaw naman ‘tong nagkukunwari lang na okay parin ang lahat. Sabi nga nila, so close yet so far.

Moral Lesson: BALLS man, have some!

Sigurado akong marami pang ibang kategorya at katangian ang mga babaeng kahit anong gawin ng mga lalakeng katulad ko e sadyang suntok sa buwan lang talaga. Ang listahan na ‘to ay base sa sarili kong experience noon at ngayon, nakakatuwang isiping wala paring pagbabago, mapa elementary o high school o kahit ngayong wala na ako sa paaralan. Wala akong reklamo sa mga babaeng ganito, sabi ko nga, natutunan ko kung paano lumayo at umiwas sa mga katulad nila, natutunan kong tanggapin na may limitasyon ang kayang gawin ng mukha ko at estado ko sa buhay, pero dapat matutunan mo rin kung kelan mo kailangan mangabilang bakod para dun sa isang babaeng alam mong worth it sa huli.

Unfair ang mundo, pero hindi nangangahulugang hindi ito nagbibigay ng swerte paminsan minsan, sinwerte ako noon, dalawang beses pa, kaya malay mo diba? baka ikaw rin, sabi nga nila walang hindi nadaraan sa sipag at tiyaga. Kung alam mo sa sarili mong siya na talaga ‘yung babaeng para sa’yo, kahit na pang-PBA ka lang, gumawa ka ng paraan para makasali ka sa mga bigating NBA, walang nagsabing hindi ka pwedeng mangarap, pero diba mas maganda kung ang papangarapin mo e ‘yung kaya mong abutin balang araw?

 

 

 

 

 

 

 

 

Angela

Me, 4th year high school, a drawing of Mimi and Papoy

First Kiss

First kiss, hindi ko alam kung paano ko na-ipon ang lakas ng loob para halikan siya, take note, first date namin ‘yon. Siniguro ko sa sarili kong pagkatapos non ay aabutin ako ng isang malakas na sampal sa pisngi, pero naaalala ko kung paano siya ngumiti sa’kin, tinignan niya ang mga mata ko at sinabing: ‘Tayo na’. Hindi ko malaman ang isasagot ko, hindi ko alam kung anong nagawa ko para ma-deserve ang isang babaeng katulad niya, maganda na’t matangkad pa, isip bata pero sa paraang maiinis ka’t matutuwa, matalino pero tamad, katulad ko. Ngumiti nalang din ako, pero sa mga panahon na ‘yon gusto ko siyang yakapin dahil sa wakas, nakatagpo ako ng babaeng handang subukan ang buhay relasyon kasama ako, kahit na walang kasiguraduhan, kahit suntok lang sa buwan.

Sa mga unang buwan talaga nasusubok ang isang relasyon, dito kasi binubuo ang pundasyon nito, kung baga sa mga espada, ito ang forgery, at kapag hindi maganda ang pagkakagawa sa bakal siguradong mapuputol ‘to sa unang hampas ng kalaban. Marami kaming pagsubok na pinagdaanan, nagkaroon ako ng isang major na relasyon bago ‘yung sa’min pero bata pa ako nung mga panahon na ‘yon at masasabi kong wala parin akong alam at kung may natutunan man ako ay hindi lahat nabago ko.

Isang araw, nagkayayaan na magdota sa nakasanayang tambayan ang barkada, dirediretso ako sa gate ng eskwelahan nang biglang may tumawag sa’kin.

“FEEEER!!” sigaw ng isang babae, lumingon ako at nakita ko siya, syempre tumakbo ako papunta sa kanya.

“Bakit po?”

“Saan ka pupunta!?”

“Dota.” na may kasamang ngiting aso. Hindi niya pinahalata, pero nakita kong sumimangot ng bahagya ang mukha niya, pero dahil sabi ko nga sa’yo, wala pa akong alam sa mga senyas ng babae noon kaya pinagsawalang bahala ko nalang.

“Sige.” maikli niyang sagot, at ako naman e nagtuloy tuloy para maglaro. Walang tumama sa mga pana ko at talo rin naman.

Umuwi akong duguan at talunan, naka-silent ang phone ko, automatic ‘yun kasi galing akong eskwelahan, nang tinignan ko ito ay halos sumabog ang inbox ko sa mga messages niya. ‘Nasan ka na?’, ‘Nakauwi ka na ba?’, ‘Bakit di ka nagttxt?’ at kung ano ano pa, naiintindihan ko na ngayon kung bakit ganoon, pero noon? naasar lang ako. Makikita kung gaano ako kagago talaga noong mga panahon na ‘yon, wala akong pakialam masyado sa iba, basta pag sa tingin ko e ako ang tama, ako ang tama. May mga pagkakataon din naman na ako ang nagagalit, seloso ako, sobra, ‘yung tipong mag GM lang siya na may nabanggit siyang lalake e maghihisterikal na ako na parang inagawan ako ng lolipop. Sa madaling salita, kinikilala namin at nakikilala namin ang isa’t isa ng sabay, at kung ako ang tatanungin e nagpapasalamat ako dahil pinuno namin ng pag-aaway ang unang tatlong buwan ng relasyon namin dahil sa mga sumunod pang buwan e parang nag-sawa na kami’t puro lambingan nalang ang naganap. Nakilala namin ang isa’t isa, mas naging close kami at kung ilan mang gyera ang naganap ay lahat may hinantungan, walang nasayang.

Falling In Love

Hindi basta sinabi mong ‘Mahal kita’ e ‘yan na ‘yung talagang nararamdaman mo, minsan sinasabi mo ‘yan para ipakita na hindi mo lang siya basta gusto, na mas higit pa sa gusto lang ang nararamdaman mo sa kanya. Kung makakausap mo ang puso mo e siguradong iiling ito’t alam niyang hindi ka pa sigurado kung mahal mo nga ba talaga siya, minsan hindi lang talaga magkasya sa ‘gusto kita’ ang gusto mo talagang sabihin kaya automatic na pinipili mo ang mga salitang mahal at kita. Syempre iba parin ang tinatawag nilang falling in love.

Sinabi ko sa kanya noon na mahal ko sa paraang sinabi ko sa tindera sa canteen na: ‘Chicken with rice nga po.’ hinihintay mo ang reaksyon ng tindera sa sinabi mo at umaasang ibibigay niya ang binibili mo, ganyan ang plano ko noon, gusto kong makita kung anong magiging reaksyon niya. Nagulat siya syempre, dahil nang sinabi ko ang mga salitang ‘yon ay nasa friendzone ako, ako ‘yung lalakeng hinihingan niya ng advice sa love life niya, ako ‘yung lalakeng sasaklolo pag nasasaktan na siya, kaya hindi ko siya masisisi kung bigla siyang manibago at magulat. Pinag-usapan namin ‘yun nang tumagal tagal kami, ganon rin daw siya, hindi naman niya talaga ako seseryosohin pero wala e, na inlove daw siya sa’kin, at kung paano nangyari ‘yon ay hindi ko alam, nakalimutan kong itanong. Na inlove ako sa kanya, hindi biglaan, hindi in an instant, na-inlove ako sa mga simpleng bagay na ginagawa niya at dahil ang bagal ng proseso, ganon din katagal ito nawala, doblehin o triplehin o mas marami pa sigurong ulit. Ang galing kung paano nangyayari ‘yun, kung pano ka naiinlove sa mga simpleng bagay na ginagawa ng taong alam mo sa sarili mong may puwang sa puso mo, at dahil dyan, eto ang kwento kung paano ako nainlove sa Angela ko.

May event sa eskwelahan, high school kami non, third year ako at second year siya. Nakaupo ako sa harapan ng canteen, may apat na baitang bago ka makapunta sa pintuan ng canteen at nakaupo ako doon, magpeperform sila kaya hindi ko siya mahagilap, gusto ko siyang itxt pero wala akong load. Biglang may babaeng tumabi sa gilid ko, nakablue siyang t-shirt at nakawhite na shorts, si Angela, inabutan niya ako ng Nestea, hindi ako umiinom ng Nestea pero sige lang, sa kanya galing e. Pinahawak niya sa’kin ang phone niya dahil susunod na raw sila, ngumiti naman ako, nang papaalis na siya ay sumimple siya ng halik sa pisngi ko, bawal kasi ang PDA nang mga panahon na ‘yun, natuwa akong parang bata, nakakatuwang may babaeng hindi takot iparamdam sa’kin kung anong nararamdaman niya. Naulit ang mga ganitong sitwasyon, sa mga hindi ko inaakalang pagkakataon niya ginagawa kaya palagi akong nagugulat, at sa bawat ulit ay mas doble ang kilig at tuwa na nararamdaman ko.

Minsan nakumpiska ang phone ko dahil ginamit niya sa klase, uso kasi ang pagpapalit ng phone non lalo na sa magkakarelasyon at uso rin ang kumpiskahan, tumakbo siya sa room ko at sinabing: ‘Mahal, wag kang magagalit.’ naaalala ko kung paano niya ako tinignan na parang ang laki ng kasalanan niya, sinabi niya ang dahilan pero hindi ako kumibo. Tita ko kasi ‘yung advisor niya kaya alam kong makukuha ko rin ‘yung phone ko agad, pero dahil gusto kong sakyan ang reaksyon niya, kunwari galit ako. Nakuha ko ang phone ko, umupo kami sa garden kasama ang mga kaibigan niya, hindi ako nagsasalita, lumapit siya sa’kin na parang bata, alam mo ‘yung ginagawa nila pag may gusto sila? ‘yung nakatingin sila sa’yo na parang pag may hiningi sila e hindi mo kayang matanggihan? ganon ang ginawa niya, sabi niya sa’ken: ‘Ooy, wag ka na magalit.’ sa boses niyang sobrang lambing. Hindi ako nagpapatinag kahit gustong gusto ko na siyang ngitian at yakapin pero sumimple ulit siya ng halik sa pisngi ko, nagulat ako’t tinignan ko siya, ngumiti ako’t sinabing hindi naman talaga ako galit, hindi dahil sa hinalikan niya ako kaya ako naiinlove sa kanya, nainlove ako sa kanya dahil importante sa kanya ang mararamdaman ko, importante sa kanya kung ano ang tingin ko sa kanya at kung maghahanap ako ng babaeng mamahalin ko ay siguradong isa ‘yan sa mga qualities na hahanapin ko. Akala ko’y magagalit siya sa’kin dahil nagkunwari akong galit, pero ngumiti siya sa’kin ng abot-tenga, ‘yung walang halong ibang agenda, basta masaya siya kasi hindi ako galit, masaya siya kasi okay na kami.

Ang babaw ba? sabi ko nga sa’yo, sa mga simpleng bagay ako nahuhulog, at sa dalas niyang ginagawa ang mga bagay na ito, isang araw, hindi ko na namalayang nahulog na ako ng tuluyan. Isang araw, naisip kong hindi ko na yata kaya pagnawala siya sa buhay ko, doon ko nalaman at naramdaman na mahal ko na talaga siya.

Mahal

Tinanong ko siya kung anong gusto niyang tawagan namin, ang sagot niya sa’kin ay ‘Ang korni non, ‘wag nalang.’ Kaya sinubukan kong wag siyang tawagin ng kung anu-anong usong tawagan noon pero dahil matigas ang ulo ko, nagkaroon din kami ng tawagan sa huli.

Nakasakay ako sa traysikel papuntang school, magkatxt kami, syempre. Tinxt ko siya ng ‘Papunta na ako, mahal kong Amdyela.’ at mula dyan ay nabuo sa isip ko ang pagtawag sa kanya ng ‘mahal’, simpleng tawagan pero ang lakas ng meaning, diba? wala nang ligoy ligoy pa, basta mahal nalang bigla. Napansin niya ito nang tumagal, tinanong niya ako kung bakit ko siya tinatawag na mahal, ang sagot ko lang, ‘e kasi mahal kita’. Nahawa siguro siya sa’kin at sinimulan niya rin akong tawagin ng ganito, hanggang sa nasanay na kami ng sobra na pag tinawag namin ang isa’t isa ng mga pangalan namin ay may tampuhang mangyayari. Tinanong ko siya minsan kung bakit pumayag siyang magkaroon kami ng tawagan, sinabi lang din niya sa’kin ang sagot ko, ‘e kasi nga mahal kita’.

Gitara

Siya ang unang babaeng sinulatan ko ng kanta at makalipas ang limang taon, kailan lang hindi naging siya ang laman ng mga kanta ko, ganon siya ka espesyal, ganon siya kalaki ng parte ng buhay ko. Kung hindi dahil sa kanya e siguro hindi ako nagsusulat ng kanta ngayon. Naaalala ko nung pinarinig ko sa kanya ang unang kanta niya, Small and Tall, dahil maliit ako at matangkad siya, paulit ulit niya ‘tong pinakikinggan, hinihiram niya ang phone ko parati para makinig, para daw hindi ako ‘yung kumakanta, pero ang sweet sweet daw. Marami pang sumunod na kanta, gaya nga ng sinabi ko, mga apat na taon siguro akong gumagawa ng kanta para sa kanya, hindi lahat tungkol sa kung gaano ko siya kamahal, ‘yung iba e pagsosorry sa mga nagawa ko, ‘yung iba naman e patama sa mga ginawa niya sa’kin, lahat may emosyon, lahat may dahilan at para sa’kin, ‘yon ang mga kantang may mga kahulugan na kahit walang makinig e alam ko sa sarili kong napreserba ko ang nararamdaman ko sa pamamagitan ng pagsulat.

Gusto niyang kinakantahan ko siya, lalo na sa pagtulog, minsan tatawag siya para lang magpakanta dahil hindi raw siya inaantok, hindi ko alam kung compliment ‘yun o sinasabi niyang nakakaantok akong kumanta, basta ang alam ko, masaya ako pag kinakantahan ko siya. Alam mo ‘yung pakiramdam na ang galing galing mo kasi may isang taong handang makinig sa kung ano mang kawalan ng tono ang lumalabas sa bibig mo? ‘yung feeling mo kahit hindi ka sikat e hindi rin mahalaga, kasi ang importante lang e ‘yung iniisip niya tungkol sa’yo? ganon ‘yung nararamdaman ko non, kaya siguro ngayon hindi parin ako tumigil sa pagsulat, nakasanayan kong ibuhos lahat sa kanta lahat ng mabibigat o masasayang memorya ng buhay ko.

Sabi ko nga sa Chapter 3, may isang taong magbabago sa’yo at si Angela ‘yun para sa’kin, ipinakita niya sa’kin na dapat pahalagahan ko siya dahil ganon ang ginagawa niya sa’kin, na kahit na minsan e hindi ko napapansin at natatabunan ng galit, patuloy parin niya akong minamahal at pinahahalagahan. Hindi perpekto ang relasyon namin pero kinaya niyang baguhin ang isang gagong katulad ko, kinaya niyang ibahin ang tingin ko sa pagtrato sa mga babae, ipinamukha niya sa’kin na hindi pwepwedeng binabalewala ko lang siya, na tratuhin ko siya gaya ng ibang mga babae dyan, kung paano siya respetuhin at ginawa niya ito sa paraang hindi lang puro pagbubunganga at pagmumukmok, kundi sa walang sawang pag-aaruga at pagmamahal din.

Hindi kasya sa dalawanlibong salita ang storya ng love life namin at kahit gusto kong ikwento lahat nang pinagdaanan namin, may mga bagay parin kasi na sariwa pa sa’kin at hinihiling ko na hindi nalang sana nangyari, hindi kami palaging masaya noon pero alam namin na mahal na mahal namin ang isa’t isa. Dumaan kami sa maraming pagsubok, parehas kaming nagkakamali pero bumabangon parin at nagpapatawad. Ibinabahagi ko ang mga kwentong ito dahil gusto kong ipakita kung gaano kami kasaya noon, kung paano namin inakalang kami na sa huli at kung ano kami bago mangyari ang lahat. Mga panahon na ang sarap balikan, mga panahon na parang kahapon lang.

Chapter 3

High School: Part 2

Katulad ng trilogy ni Batman, mayroon akong bersyon ng ‘The Dark Knight Rises’, ‘yun nga lang, walang mga paniki o super villains, walang naka-steroids na kalbo at hi-tech na gadgets, meron lang malaking pagbabago at kakaunting maskarang naiwan. Kung hindi mo nakuha ang reference ko, pasensya, isipin mo nalang na pagkatapos mong dumaan sa madilim na tunnel ay mayroong mga bumbilyang naghihintay sa’yo sa labas, akala mo umaga na’t maliwanag, gabi parin pala.

Madilim at may pagka-emo ang tono ng unang parte ng high school life ko, sabi ko nga sa’yo, kung baga sa Batman, ‘yun ang ‘The Dark Knight’. Sa unang pagkakataon, hindi lang basta basta ang kalaban, naramdaman ko kung gaano katotoo ang mga resulta ng mga aksyon ko at kung gaano ko kinailangan magseryoso, pero ‘wag kang mag-alala, dahil kahit nabahiran na ng maturity ang mga kwento ko at hindi na ganon ka-inosente tulad ng Chapter 1, natutunan ko kung paano harapin ang mga susunod na kabanata ng buhay ko ng may konting pag-iingat.

Kung nakita mo ang music video ng Ikaw Lamang by Silent Sanctuary, ganon ko pinipicture ang high school life, na may mga bandang tumutugtog ‘twing recess at may mga magkakalove teams na nagdradrama sa paligid, may mga nagsusulatan ng love letters, secret admirers, bullies, jocks at kung anu ano pang OA na idea ng High School Musical ang ipinasok sa atin ng mga american films noong mga bata pa tayo, pero sa totoo lang, hindi ako magrereklamo kung biglang may kakanta sa classroom para magtapat ng nararamdaman at para na rin maiwasan ang quiz sa Geometry.

Guidance Office

Third year high school, nakalaya ako sa bakuran ng seminaryo, hindi ko ipagkakailang lumuwag ang loob ko at naging masaya dahil sa unang pagkakataon sa dalawang taon ay naramdaman kong bumabalik na ang lahat sa normal. Sinamahan ako ng tita kong mag enroll, at dahil para akong batang pinakawalan sa unang pagkakataon, wala akong alam sa mundo, lahat nagbago, lahat parang kakaiba. Pakiramdam ko ay nakahanap ako ng memory card sa lumang laro na hindi nagalaw ng ilang taon, tapos bigla ko ulit sinaksak sa playstation, alam ko kung pano maglaro pero naninibago ako sa lahat ng mechanics, may major update palang naganap habang wala ako.

Pasok ako sa office ng magiinterview, guidance councilor, iaassess kung papayag silang papasukin ako sa paaralan nila. Unang tinignan ang report card ko, tapos ako naman na parang natatawa siyang naiiyak.

“Anong napapansin mo dito?”

“Erm..”

“Tignan mo.”

“Okay po.”

“Mataas, bagsak, tumaas ulit … wala naaa.”

Grades ko ang tinutukoy niya, line of 9s sa unang quarter, bagsakan sa susunod, babawi ng line 8s sa 3rd tapos buagsakan parang bulalakaw ulit sa 4th. Magaling. Dito palang malalaman na kung anong klaseng studyante ako, nakadepende lahat sa mood ko, kung wala ako sa mood, walang papasok sa utak ko. Sabi ko nga, tamarin ako. Pinakuha ako ng entrance exam, formality, naging maayos ang lahat at ikinongratulate ako ng guidance councilor dahil pasok na raw ako sa season 5 ng Starstruck. Nakangiti akong umuwi at hindi ko malaman kung bakit.

First Day High

Alam mo ‘yung feeling na first day of school? excited kang makita lahat ng kaibigan mo, excited ka sa mga magiging mga classmates mo, excited ka kung anong ulam sa canteen, excited kang makipagkaibigan sa potensyal na makokopyahan, takot kang maging kaklase ‘yun nakasuntukan mo sa c.r. nung grade 4, takot kang maging kaklase ‘yung ex mo at higit sa lahat umaasa kang magiging kaklase mo na si crush. Wala ako nun. Back to school nga ako, pero sa ibang paaralan, marami akong kakilala, oo, pero alam mo ‘yung feeling na out of date ka? na sila naka iPhone 12 na tapos ikaw naka 4 S palang? o nakarambo sila, tapos ikaw naka beach walk lang? ganon ang naramdaman ko nang pumasok ako sa high school, sa totoong high school, sa unang pagkakataon.

Naging presidente ako ng klase, sa hindi maipaliwanag na kaisipan ay naisipan nilang ipagkatiwala ang buong section sa isang transferee na walang alam sa buhay labas. Sinikap kong itaguyod ang klase, sa tulong ng mga officers, syempre. Minsan binabalak kong panindigan ang pangalan kong Ferdinand at magtayo ng dictatorship pero dahil role na ‘yun ng advisor namin, pinigilan ko nalang ang sarili ko. Mainit ang ulo sa’kin ni Ma’am, at dahil hanggang ngayon ay takot parin ako sa kanya, hindi ko sasabihin ang pangalan niya, kasalanan ko, unang araw ng klase ay late ako sa orientation dahil nagcoffee shop ako’t nalibang sa wi-fi. Unang tour namin nung 3rd year ay nasigawan niya ako ng ‘CHRISTIAN!!’ dahil sa akala niyang sinasabayan ko siya sa pagpapaliwanag kung paano kami bababa sa bus, hindi siya mali at first name ko ‘yun, grabe diba? Ganon pa man, naiintindihan ko ang frustration na magpatakbo ng klase, tatlumpung utak ba naman na iba ibang ugali ang kailangan mong paglaanan ng panahon para mapuno mo ng mga leksyon at impormasyon na pagkatapos ng exams e tutulo rin sa mga tenga nilang parang mga luga, hindi ka mabaliw? Pero dahil puno na ako ng sermon sa bahay sa lola ko, hindi ko na rin siya masyadong iniintindi, para sa’kin pagpinagagalitan ako, tatahimik lang ako, pero ‘wag na ‘wag mo akong sisigawan dahil magwawalk out ako.

Kanya kanya ang grupo nung high school, iba ibang klase at iba ibang laki, lahat may pangalan, lahat may identity kung baga. Syempre may nabuo kami ng mga kaibigan ko, BOP, uso kasi ang Boys Over Flowers non at dahil sa marami akong free time mag isip, tinawag ko ang sarili namin bilang Boys Of Paggalang, section namin, close enough. Simula nang mabuo ang grupo namin, nainspire akong gumawa ng mga comics tungkol sa mga adventures namin kuno, sa dami ng illustration boards ko na nadrawingan noon, hindi ko alam kung bakit hindi ako inireklamo ng vandalism dahil ipinagdidikit ko sa pader lahat, pero syempre pag nag-sawa na akong tignan, tinatanggal ko rin. Nagdala ako ng gitara minsan, kinakabahan ako habang inilalabas ko ito sa case niya, baka kasi isipin na sobrang papansin ko at masyadong makapal ang mukha, pero nakatulong ang pagkakaroon ng interes ng mga kaklase ko at sila pa ang nagsabing, ‘sige nga, tumugtog ka?’ tumugtog ako, at kung pumiyok man ako noon, hindi ko na maalala pero natuwa ako nang marinig kong sumasabay na sila sa kinakanta ko, at simula noon ay palagi na akong may bitbit na gitara, nahawa rin siguro ‘yung iba dahil isang araw pagpasok ko ng room e akala mong guitar shop ‘yung bintana namin, andaming gitarang nagkalat, andaming pwedeng i-jamming session, nakakatuwa sa puso.

Naging presidente rin ako ng club, sa parehas na dahilan kung paano ako naging presidente ng klase, napagtripan ulit ako, nangyari ‘yan ng dalawang magkasunod na taon, ako ulit ang presidente nung club at class nung 4th year. Nagpabattle of the bands ako sa event ng club namin kahit na sobrang layo ng kuneksyon dahil History ang punto ng club namin. Bumuo kami ng banda pang intermission number, Alpha Dak Manok Ma Band, kung paano ‘yan nabuo ay pasalamat sa isang kaklase ko sa seminaryo, si JV, originally, fraternity dapat yan, at ang motto e: ‘Pag nakadakma ka ng manok, pasok ka na.’ Isinali ko ang pangalan na yan minsan sa play namin, at nang naghahanap kami ng pangalan para sa banda namin, may nagsabi sa’kin na bakit hindi nalang ‘yun, at doon nabuo ang Alpha Dak Manok Ma Band. Pang intermission lang sana, para lang kunwari may alam kami sa mga banda noon, pero naisipan narin naming sumali sa battle of the bands dahil hindi naman namin kilala ‘yung mga judges, champions kami, at nagsilbi itong ticket para tumugtog sa iba pang mga events from then on, kahit nung 4th year. Pero May nangyaring hindi dapat nangyari, pumanaw ang isa sa gitarista namin, memorable ‘yung huling tugtugan namin, sinong mag-aakala na ganon pala ang mangyayari diba? kaya nang tumugtog ulit kaming magkakabanda for the very last time, idinedicate namin sa kanya ‘yon.

Active akong studyante non, lahat ng kaya kong salihan sinalihan ko, poster-making-contests, videoke-contest, art contests, bunong braso, palakihan ng kulangot, pagandahan ng sulat, pabilisan ng pagtaas ng kamay at pagalingan mangtrashtalk sa dota. Minsan panalo, minsan talo, ‘yan ang high school para sa’yo, praktis para sa buhay na kasunod, akala ko noon para talaga siyang High School Musical, na madrama at puro cliches, pero nasurpresa ako kung gaano ako nasayahan at masasabi kong maswerte ako dahil na experience ko kung paano maging ganap na hayskul student. Marami pang kwento, pero dahil gusto kong tapusin ang trilogy na ito, ipagpapaliban ko na muna ‘yung mga ‘yon para magbigay ng space sa malaking parte ng part 2 ng high school life ko, love life.

Love Stories 

Nagkaroon ako ng maikling relasyon pagpasok ko sa bagong paaralan, pero dahil sa kamalasan ng panahon at mga komplikadong sitwasyon, hindi kami nagtagal. Siguro sinasabi lang sakin ng mundo na hindi pa oras para magmahal ako ulit. Pagkatapos ng relasyon na ‘to ay iginugol ko ang sarili ko sa pagiging single, nasiyahan naman ako, ‘yun nga lang, kung lahat ng makikita mo sa campus e naglalampungan at naghaharutan, hindi ka ba maiinggit? Nakakalungkot ang mag-isa, lalo na sa hayskul, bawat lingon mo ay mayroong magpapaalala kung gaano ka minalas nang magpaulan ng potential love interests.

Isang araw, lumabas ako ng klasrum na sa mga panahon na ‘yon e nasa first floor. Tumingala ako sa katapat na klasrum sa second floor, may isang babaeng nakadukdok at nakatingin kung saan, kilala ko ‘yung mukha niya at alam kong kilala ko siya, si Nicha. Pinipilit kong hindi magenglish, dahil kung ipapaliwanag ko sa’yo kung ano ang tingin ko sa kanya non ay kailangan kong mag ingles, para magkaroon ng hustisya at hindi ka makornihan masyado, kaya pagbigyan mo ako kahit ngayon lang:

     ‘She’s tall and beautiful and fair-skinned, you would know what she’s feeling just by looking at her big and expressive eyes, I wasn’t sure if I liked her hair, I never liked girls with short hair like hers but there’s something about her that made me love it. It must have been the light or the complexion of her skin that made her shine so brightly on that one particularly gloomy day, or was it her beautiful pouting pale red lips?’

Bago ako maging Boy Bawang sa sobrang kakornihan ko, gusto kong malaman mo na hindi lang siya ‘yung babae sa buhay ko nang mga panahon na ‘yon, mayroong ding Rizielle at Angelica. Siguro may naiwan paring residual na kagaguhan sa loob ng pagkatao ko at hindi ko ipagkakailang pareparehas ko silang kinakausap, ‘yun nga lang, siya lang ‘yung babaeng may lakas ng loob para baguhin ako, pati narin ang pagtingin ko sa mga babae, ipinaliwanag ko sa kanya ‘to nang tumagal tagal, at kung nagselos man siya ay masasabi kong ilang gyera ang naganap para maresolba namin ito, at in my defense, sinabi rin niya sa’kin na hindi naman niya raw talaga ako seseryosohin dapat, so kwits lang kami, lamang lang ako ng konti. Nag-iwan ako ng message sa facebook ng kaklase niya, sabi ko: ‘Say Hi to Nicha for me.’ Pagkatapos non e nagkaroon na ako ng lakas ng loob para kuhanin ang number niya para lang mafriendzone ng mga ilang buwan, (note: hindi pa uso ang friendzone non, pero na friendzone ako, definitely) hanggang sa ipinagtapat ko na may nararamdaman ako sa kanya, hindi siya makapaniwala nung una at alam kong nagaalangan siya dahil ang liit liit ko at ang tangkad niya, unang tingin palang hindi na kami bagay, di hamak na ang daming nanliligaw sa kanyang mas gwapo o mas may tsansa pero dahil sa malakas ang loob ko, sinabi ko na rin. Huminto kaming mag usap ng ilan pang buwan, dahil gusto raw niya na M.U. nalang muna kami pero iba ang gusto ko, kaya akala ko noon wala nang pag-asa, pero isang araw bigla nalang may tumawag sa’kin, pinapatawag raw niya ako sa garden ng school, naalala ko pa noon kung saan siya nakaupo at kung ano ang suot niya, P.E. uniform, yakap niya ang mga binti niyang napagkahaba at halatang may iniisip siyang malalim, ready na raw siyang bigyan ng pagkakataon kami, ngumiti ako at napatango nalang.

Minsan may makikilala tayong taong magbabago sa’tin ng lubos, at si Nicha ‘yun para sa’kin, binago niya ang tingin ko sa relasyon at sa halaga ng babae, kaya kung ano ako ngayon, pasalamat sa kanya, pero hindi lahat ng istorya nagtatapos sa Happily Ever After. Sa ngayon, natapos ko ang trilogy ng kabataan ko at masasabi kong natutuwa akong maibahagi ko sa’yo ang kakaunting kurot nito, at dahil ang kwento namin ni Nicha ay hindi lang sa high school nagtatapos, asahan mong pipilitin ko itong tapusin sa ibang panahon.

Maraming Salamat sa pagsama sa’kin sa mala time-machine kong pagbisita sa mga araw na parang kahapon lang nangyari, at kung hindi man ito kasing perpekto ng mga awtor na nakasanayan mo at hindi kasing astig ni Doctor Who, sana ay mapagpasensyahan. Umaasa akong nandun ka ulit sa mga susunod pang mga kwento, Chapter 3 palang tayo, gusto ko lang kasi talagang tapusin na parang trilogy dahil sa kaartihan ko, pero malay mo diba? magkaroon pa ng mga kasunod na sequels, gaya ng Star Wars. O siya, sana’y mayroon kang napulot kahit kaunti sa mga kwento ko at subaybayan ang mga susunod pa, sa uulitin!

Ideal Girl

Definition

Sino ba talaga si ideal girl? Sa pagkakaalam ko, maraming termino ang pwedeng itawag sa kanya, may Miss Right, Destiny, Crush, Baby, Mahal, ‘Ga, Sweetypie, Pineapple, Eight O’Clock, Psst o kung minsan, Hoy. Sa dami ng pwedeng itawag sa kanya, ganun din karami ang pwedeng posibilidad na pagkakaiba ng tingin ng bawat lalakeng naghahanap sa mailap na breed ng babae na kung tawagin ay The Ideal Girl.

Kung gusto mo ng matinong sagot, si Ideal Girl ‘yung babaeng kahit paulit ulit nalang ang ginagawa niyo ay hindi ka pagsasawaan, ‘yung babaeng hindi ka magsasawa na pakinggan ang boses at tingnan ang mga mata. Siya ‘yung hindi mo kayang tiisin at kahit na galit na galit ka na e gusto mo siyang lambingin para lang makita mo ‘yung ngiti niyang nakakalusaw ‘twing guguhit sa mga labi niya. In short, siya ‘yung babaeng maiinlove ka ng sobra. Universal ‘yan, iba ibang bersyon bawat lalake, may iba gusto basta maganda lang, ‘yung iba basta matalino, ‘yung iba masyadong ambisyoso at lahat na ng katangian inilista na, hindi ‘yun mali, pero di ba mas maganda kung ‘yung gagawin mong ideal girl mo e kaya mo ring abutin?

Hindi lahat nahahanap ang Ideal Girl nila, so kung ang tinatanong mo sa isip mo e kung bakit andami paring mag boyfriend at girlfriend hanggang ngayon e dahil ‘yun sa abilidad ng tao para matutunang mahalin ‘yung mga taong dumarating sa buhay nila, ‘yung biglang titigilan mo nang maghanap sa ideal person mo kasi may dumating, hindi kinakailangang mas bongga siya sa ideal person mo, basta may dumating lang na sa tingin mo e kaya mong matutunang mahalin ng mas higit pa. ‘Yun ang mga tinatawag na The Girl, or sa pang mas general na term, The One. Walang makakatalo dun, siya na ‘yun e, wala nang bibirit pa, pero ang topic natin ay si Ideal Girl, hindi si The One.

Description

Syempre lahat ng lalake, hinahanap, sexy, maganda at matalino. Sino ba naman ang hindi, diba? pero may ibang mas nakukuntento na sa simple lang at tahimik, meron din namang ang gusto e basagulera at kung maglipstick ng black e parang blackhole na kung tignan at kulang na lang e si Stephen Hawking para maiprove niya ang theory niya ng Relativity. Iba ibang preferences, iba ibang gusto, kung gaano kaunique ang thumb print mo, ganon din ka unique ang paghahanap ng mga tao sa potential mates nila, pero syempre hindi lahat sineswerte, minsan maghahanap ka ng maganda, sexy at matalino pero ang makikita mo lang e matalino lang, o sexy lang, o sexy lang at maganda, kung gaano kalaki ang tsansa mong manalo sa lotto, ganun din ang tsansa mong makita ang eksaktong taong nasa isip mo. Kung tutuusin, hindi advisable, pero libre nga raw ang mangarap diba? malay mo, swertihin ka.

Pag ako ang tinanong, ang maisasagot ko lang e: simple. Simpleng manamit, simpleng mag-ayos, simpleng gumalaw, ‘yung walang kaartehan sa katawan, ‘yung okay lang sa kanyang nakaupo lang kami sa isang sulok ng park, ‘yung hindi awkward kasama na galit ng galit kasi mainit o pagod na siya, ‘yung simple kung maglambing pero meaningful, ‘yung simpleng ngumiti pero nakakalusaw sa mata, ‘yung pag mag sasalita e mahinhin pero mararamdaman mo kung ano ‘yung ibig niyang sabihin. Mukha na bang hindi simple? mukha bang walang babaeng ganyan? Okay lang, hindi ko siya hinahanap o gustong makilala, pero kung ideal girl ang pag-uusapan, ‘yan ang isasagot ko.

Marami na akong nakilalang babae, minsan ipapakita nila ‘yung mga katangian na hinahanap mo kasi ‘yun ang gusto nilang ipakita sa’yo, maraming nagrereklamo na mga babae na pag daw sinagot na nila ‘yung mga nanliligaw sa kanila, nawawala na ‘yung mga ipinakita’t ipinangako sa kanila. Ganon ang tingin ko sa mga babaeng nakikitaan ko ng hawig sa Ideal Girl na binuo ko sa isip ko, pero alam kong mawawala rin ‘yun pag nagtagal, walang perpektong babae, at kahit na simple lang ‘yung hinahanap ko, walang babaeng hanggang simple nalang, siguradong may magbabago’t magbabago. Noon naniniwala akong mayroon ngang babae na lumilitaw lang sa panaginip ko, na hindi ko palang siya nahahanap, pero sa paglipas ng mga panahon, unti unti kong naiintindihang hindi mo pwedeng buuin ang isang tao sa utak mo at asahang magiging ganon ‘yung taong nakitaan mo ng potensyal, walang super powers na ganon, at kung meron man, madaya ‘yung ganon. Kaya kung may hinihintay man ako ngayon, e ‘yung swertehin nalang sa isang babae na sa paglipas ng panahon e matutunan kung paano ako mahalin ng totoo, kahit ‘yun nalang e masaya na ako.

Turn Ons

Matalino

Balik tayo sa mga katangian ng babae na hindi mo kayang matiis, syempre iba ‘yung babae na gusto mong makasama sa habang buhay at iba rin ‘yung mga Turn Ons baga, eto ‘yung pang substitute mo sa sobrang perpektong Ideal Girl mo. Kung ako ulit ang tatanungin, ‘yung mga babaeng matatalino, ‘yung makulit magtanong kasi gusto nilang ipaglaban ‘yung punto nila. Sabi nga sa Sherlock, ‘Brainy is the new sexy.’ at sang ayon ako dito, isipin mo habang naglalakad kayo sa mall e bigla siyang may naisip na theory kung paano naglilipstick ng ganon kaitim ‘yung babae sa taas, kung ibang lalake ‘yun siguradong mawiwirduhan, pero ako? bukas palad kong ieentertain ang kabaliwan ng isip niya.

Talentado

Pag magaling kang kumanta pramis, inlove na agad ako sa’yo. Hindi ko alam kung anong meron ang mga babaeng magagaling kumanta, lalo na ‘yung marurunong mag gitara, iniisip ko palagi na imbis na nagsayang ka ng oras para magshopping sa mall, nag-aral ka nalang mag gitara o mag keyboard o mag violin, kahit anong pwedeng matutunan na may saysay imbis na tumanga sa facebook maghapon magdamag, bilib na bilib ako sa mga babaeng ganon mag-isip. Kaya boses, check, instrumentals? isang malaking YES. Ganito rin ang tingin ko sa mga babaeng marunong magdrawing, sumayaw o magsulat, pero number one talaga ang boses, ‘yun ang pamatay.

Appearance

Sexy na katawan? hindi masyado, para sa’kin kasi size is something you could always work on, so kung sexy ka, edi sexy ka lang, kung mataba, edi mataba ka lang. Sa loob ako tumitingin, at hindi ko ipagkakailang tumitingin rin ako sa labas pero hindi ganon kaimportante kumpara sa loob. Don’t judge the book by it’s cover nga raw e, diba? Tsaka hindi naman ako ganon kagwapo para mamihikan pa sa pagpili, at kahit na kasing gwapo ko na ‘yung isa sa Wang Direction, hindi parin tamang ijudge ang isang babae dahil lang sa appearance niya. Kung nasa kanya ‘yung mga sinabi ko sa taas tapos maganda pa siya at sexy, edi jackpot, plus nalang ‘yun, swerte.

Sigurado akong magkaiba tayo ng tingin o pagkakakilala kay Miss Ideal Girl, sabi ko nga, iba ibang bersyon ‘yan, pero pare parehas tayong naghahanap, o minsan pa nga nangangarap. Kung may maipapayo ako sa’yo e siguradong maraming darating na babae na hindi tutugma sa hinahanap mo, pero ingat ka sa pagpapalit bigla, malay mo siya na pala ‘yun, hindi pa nga lang napopolish masyado, tandaan mong bago kuminang ang isang diamond, mahabang proseso pa ang pinagdadaanan nito para maabot niya ‘yung pinaka dabest niyang potential, diba? pinaka na nga, dabest pa.

P.S.

Dear Ideal Girl,

Sa ngayon, wala pang dumarating sa buhay kong maituturing kong si Ideal Girl ko at hindi na ako umaasang darating ka pa, pero kung darating man ikaw, sana mabasa mo ‘to, hindi para baguhin mo ‘yung sarili mo para lang sumakto sa expectations ko, kundi para magsalamin sa mga salitang alam mo sa sarili mong ikaw ang tinutukoy.

Umaasa,

Krisper