– photo study –
P.S.
I’ve been MIA for quite a while with my blogs, for some reason my ‘art’ and ‘music’ side is taking over the ‘writing’ department and so I couldn’t whip out any post in written form. BUUUT, anyhow, I’ve been having a lot of ideas and nostalgic episodes lately and so one of them might just make it through! fingers crossed! I’ll have a story for you soon! (or a dramatic note) TALKTYULATEEERS!
There are nights when I feel like I’ve got,
The universe in my palm,
And some nights when all I see’s the vast,
Empty space and calm,
But latetly those some comes every night,
And I am but a drifter, suspended in flight,
I question who am I?
Just a lonely wandering soul,
That someone casted out,
And i’m looking for the ghost,
Of what yesterday’s about,
But i’m stuck within the boundaries,
Of my imagination,
And there’s nothing in reality for me.
There are times when the sun would shine upon,
The windows of my eye,
But somedays it would seem like all the clouds,
Conjures an endless night,
But latetly the void, comes every night,
And I am but a drifter, suspended in flight,
I question who am I?
Just a lonely wandering soul,
That someone casted out,
And i’m looking for the ghost,
Of what yesterday’s about,
But i’m stuck within the boundaries,
Of my imagination,
And there’s nothing in reality for me.
Singing/Writing Songs
Kapag hindi ako nakatalungko sa isang sketchpad o nagmumuryot sa isang sulok ng kwarto ko o nanghuhuli ng mga ligaw na lamok, sinusubukan kong gumawa ng kanta. May mga emosyon na hindi ko kayang ipakita, teka, para mas maintindihan mo, may mga emosyon na hindi nakukuha sa mata lang, minsan kailangan ‘tong marinigm, madama habang nakapikit.
Marami rami narin akong naisulat na kanta, ‘yung iba tag iisang verse at chorus lang, ‘yung iba naman parang gusto mo nang bunutin ang tenga mo dahil sa sobrang haba. Kailangan mong maintindihan na hindi ako nagsusulat para balang araw e madiskubre at maging ‘musician’, at kahit na sumagi sa isip ko minsan na gusto ko ngang maging isang ‘rockstar’, hindi lang talaga aabot sa ganon ang kalidad ng tunog ko at matagal ko nang tinanggap sa sarili ko na ang pangarap na ‘yun ay masyado nang malayo. Ang dahilan ng pagsulat ko, ‘yung unang unang dahilan, e para mahulog sa’kin si Angela, kung nabasa mo ang blog ko tungkol sa kanya, kilala mo na siya, kung hindi naman, isipin mo nalang na siya ‘yung babae sa halos lahat ng kantang ginawa ko, in short, ‘the one who got away’? siguro.
Habang tumagal, dumaan ang maraming problema sa relasyon namin, at nagsilbing ‘record’ ang mga kanta ko sa kwento ng love life namin, sa bawat malaking bagay na pinag-awayan o sa bawat pagbuhos ng pagmamahalan, ginawa kong diary ng relasyon namin ang pagsulat ko ng kanta, bawat kanta may istorya sa likod at bawat kanta may memoryang nakatali. Kaya naman nang naghiwalay kami, nagpatuloy akong magsulat tungkol sa kanya, dahil nakakatulong ang pagsulat ko na iipit sa bawat nota ang sakit na nararamdaman ko, ‘yun nga lang, sa ‘twing babalikan ko at kakantahin ang mga kantang ‘to, hindi maiiwasang bumalik lahat ‘yung sakit, pero habang lumipas ang mga panahon, naging mga memorya nalang sila, hindi na masayadong kumikirot, nostalgic nalang kung baga.
Medley
‘Yung medley sa taas ang mga unang kantang isinulat ko, tatlong importanteng okasyon na humubog sa pagmamahalang tumagal ng tatlong taon, hindi perpektong relasyon, malaking parte ay magkahiwalay, pero relasyong hanggang ngayon ay may mga bakas kung sino ako ngayon.
Small and Tall
Sinulat ko ‘to nang sinagot niya ako, isang kanta palang ang naisusulat ko noon at Lullaby lang, kaya naman baguhan pa lang sa pag assemble ng mga chords at nota, pero dahil sa kagustuhan kong ipakita sa kanya kung gaan ko siya kamahal, sinubukan ko. Gamit ang laptop kong may built in na mic, ni record ko ‘to at ipinarinig sa kanya. Naalala ko na pagkatapos ng klase at magkikita kami, automatic na kukunin niya sa bulsa ko ang phone ko at papakinggan ang kantang ginawa para sa kanya. Matangkad si Angela, kaya hindi ganon ka normal ‘yung relasyon namin, ako nga mismo hindi ko alam kung paano siya nainlove sa’kin, maliit lang kasi ako at hindi ganon kagwapuhan kung ikukumpara sa mga nanliligaw at naging boyfriend niya. Sinulat ko ‘tong kantang ‘to para ipakita sa kanya na kahit hindi ako kasing gara ng mga nauna sa’kin, may ibubuga parin ako kahit papano.
Hindi nagtagal nalaman ng mga kaklase ko na may kanta akong ginawa, at naging pamilyar sila sa mga kanta ko, minsan may maririnig ako na kumakanta nito at natutuwa ako dahil may nagkagusto sa noo’y kantang ginawa ko lang para sa’min.
IDWTLY (I Dont Wanna Lose You)
Tatlong buwan sa relasyon namin, may ginawa akong katarantaduhan na nagpa-cool off sa’min, akala ko noon e tapos na kami, kaya naman sa sobrang lungkot ko, kinuha ko ‘yung gitara ko para mailabas ang emosyong namumuo sa loob. Kung nagsusulat ka ring katulad ko, o kahit na siguro sa anong bagay na ginagawa mo sa ‘creative’ time mo, alam mo ‘yung luwag ng paghinga mo sa mga unang guhit o tonong ilalabas ng utak mo, at ‘yoon ang naramdaman ko habang sinusulat ko ang kanta ‘to. Sa pag-strum ko ng gitara at pagbigkas ng mga unang kataga, lumawag ang loob ko at nagpatuloy na isulat. Gusto kong magsorry sa mga ginawa ko at gusto kong sabihin sa kanya na ayaw ko siyang mawala sa buhay ko, na kahit na sa kabugukan ko e alam kong siya ‘yung gusto ko.
Tumawag siya kinabukasan, gusto niyang makipagkita at pag-usapan ang mga bagay bagay, nagkabalikan kami at bumalik sa normal ang lahat. Naging malaking parte ang kantang ‘to, dahil kung hindi ko ‘yun ginawa, siguro e hindi niya nakita na seryoso ako at hindi na niya maiisipang bumalik, hindi niya mababago sa isip niya na katulad lang talaga ako ng ibang lalake. Sa mga dumaang away at conflicts namin, kinakanta ko sa kanya palagi ‘tong kantang ‘to, senyales na nagsosorry na ako at ayaw ko nang makipag-away, at everytime, effective.
‘Til Eternity Stops
Nagbakasyon, at dahil hindi ganon magkalapit ang mga baranggay namin, sa IM lang kami pwedeng makapag-usap at text, hindi kami madalas magkita at kung gaano nakakabaliw noon ‘yon ay hindi ko na rin maintindihan ngayon na nakatagal kami ng dalawang taon na mga bansa ang pagitan namin. Kaya naman isang madaling araw, sinulat ko ang kantang ito para ipagtapat kung gaano ko siya kamahal, na ang nararamdaman ko noon e pang ‘forever’, korni ba? Gusto kong hilingin na hindi totoo ang sinabi ko na ‘yan, na sana nga, wala talagang ‘forever’, pero hanggang ngayon, kapag hinalungkat mo at hinanap sa puso ko ang mga salitang ‘yan, e sigurado akong nandun parin siya. Sabi ko nga: You’ll find yourself inside my heart, locked there forever ’til eternity stops. Hanggang ngayon, sa ilalim ng mga nakatabon na gulo sa puso ko, nasa loob parin ‘yan ng puso ko at hangga’t walang dumarating para burahin ng tuluyan ang kantang ‘yan at hukayin lahat ng mga bagay at lagyan ng panibagong laman, mananatili itong nakabaon, ’til eternity stops nga raw, diba?
Sa paglipas pa ng mga panahon, ang dami kong naisulat, at lahat natatandaan ko, bawat chords at lyrics at bawat emosyon, nagsisilbing time travelling machine para sa’kin ito, na sa ‘twing tutunog ang mga notang isinulat ko noong pang unang panahon, mauupo ako sa upuang inupuan ko noon, makikita ang mga dingding, maririnig ang ingay ng tilaok ng manok at mararamdaman ang tuwa, lungkot at pagmamahal sa puso ko, kahit sa ilang minuto lang na itatagal ng kanta ko.
May mga taong nagsusulat ng diary o nag blo-blog o nag-uukit ng pangalan sa mga puno, ang pagsulat ng kanta ang isa sa paraan ko para maalala at maramdaman ang nakaraan, para sa’kin, basta may soundtrack, susunod na ang mga pictures at mga alaala, minsan naman, baliktad, at doon pumapasok ang pagguhit.
– photo study –
– photo study –
– photo study –
A Facebook Status [Original] by Fer
I never bought you,
Teddy bears and a dozen heart balloons,
No flowers no chocolates,
Didn’t even got the chance,
To ask you to dance,
If that’s what it takes,
Then I’m sorry, it’s my fault and I dont have case,
If my love be measured,
By the things I didn’t bought enough,
Then I’m sorry it’s tough,
But baby didn’t I ?
Wrote you songs and sang until you sleep?
All the letters and the poems,
Tell me if those tears were ever real?
All I ever wanted was, to make you see,
Make you believe, that what we have
Is something so much more,
Make you see, through the windows of forever,
Even if it seems it’s not there,
And they say we’re going nowhere,
Let’s wonder anyway.
The Facebook Status
I never bought you chocolates, i never got a teddy bear nor heart-shaped balloons or flowers. If that’s what makes the best boyfriend then I did wrong by you, I’m sorry and so it’s all my fault … but I did write songs for you, letters and drawings and poems, things you can keep and don’t wither, things that would make you believe that what we had was something more, more than materialistic things and film stereotypes.
I thought I could make you see through the windows of forever, but I guess there’s no point for windows if the view outside is non-existent and so I wonder if what they say is true, I wonder if there really is no forever.
Inang ‘yan nagdrama? haha wala lang, feeling senti. 😅🌠#walangforever
Kwento
Natuwa ako dahil isang araw, bigla akong nagstatus ng ganyan, ng wala lang, parang ‘raw’ na emosyon, bigla nalang lumabas. Hindi sa nanunumbat ako at gusto kong magpabaranggay ng mga ex, pero dahil sa ganon lang akong boyfriend, walang material na bagay, walang bulaklak, teddy bear, lobo, manggang hinog o saging na puyat, basta ‘yung mai-date ko lang ‘yung girlfriend ko at magkaroon kami ng bonding time, sapat na sa’kin ‘yun. Minsan, syempre nageexpect ng regalo ‘twing may okasyon, pero dahil alam nilang hindi ako ganon, hindi nila sinasabi. Simula nung unang relasyon ko, natuto akong hindi magbigay ng mga tipikal na regalong binibigay katulad ng mga magboboypren at gerlpren. Pano naman kasi e ayaw rin ng girlfriend ko noon na binibigyan ko siya ng mga bulaklak o stuffed toys, love letters nalang daw e sapat na, kaya naman tumatak siguro sa isip ko na ganon lahat ng babae. Kailan ko nalang nalaman na hindi pala lahat ganon, ‘yung iba pala mas trip ‘yung tig-dadalawanlibong sapatos o tig-iisang daang butil ng kanin, pero dahil matigas talaga ang ulo ko, hindi pa rin ako nagbibigay, stubborn, yes.
Kung ako kasi ang tatanungin, kung bibigyan kita ng bulaklak, ilang araw lang lanta na ‘yun. Kung teddy bear, pwede pa, pero ano naman gagawin mo sa teddy bear? sigurado naman may unan ka na, at kung ang gusto mo ng kayakap, edi tawagin mo nalang ako, ako gawin mong teddy bear, diba? Kung chocolates or sweets, pag nagkadiabetes ka, ako pa may kasalanan, nabubusog ka naman sa Mang Inasal o Jollibee pag kumakain tayo sa labas. In short, parang ang pointless. ‘Wag mag-alala, hindi naman ako cold-hearted masyado, nagimbento ako ng pwedeng kapalit ng mga bagay na ‘yan, at sa paraang kaya kong gawin, at sa paraang maluwag sa puso kong maibibigay dahil galing mismo sa puso ko.
Kung ang punto lang naman ng mga bulaklak, teddy bears at tsokolate ay para ‘kiligin’ ang isang babae, edi mas gagana kung kakantahan kita diba? o susulatan ng tula? o iguguhit ang mukha? mas personalized, mas malapit sa puso at mas totoo, plus! pwede mo pang itago sa isang kahon at ilagay sa ilalim ng kama mo at kung sakaling magbreak man tayo, ilang taon man ang lumipas, nandun parin sila, pwera nalang kung kainin ito ng mga alaga niyong daga. Sabi ko nga sa status ko: I thought I could make you see through the windows of forever, dahil sa tingin ko nagsisilbing ebidensya ang mga sulat at kanta at tula ko para ipakita ko sa’yong totoo ang nararamdaman ko at seryoso ako.
Hindi ako naghahate sa tipikal na pamamaraan, kung ako rin ang tatanungin, bakit hindi diba? sweet din naman ‘yung mga ‘yun, gusto ko lang na maiba, na sa ilang daang mong magiging ex e maaala mo ‘yung isang maliit na batang sinulatan ka ng kanta at pinakilig ka hanggang sa makita mo na ang sariling utak mo. Hindi sa lahat gumagana ang ‘style’ ko, syempre, at doon palang, alam ko na kung ‘keeper’ siya o hindi, kasi kahit ampanget ng mga kanta ko, kung mahal mo talaga ako, boses ng anghel ang maririnig mo, love is deaf nga sabi nila, ay.. erm, kung may blind, may deaf din!
O siya, sana nagustuhan mo ang munti kong kanta, nang dahil lang sa isang fesbok istatus ay nairita ko ang iyong mga tenga, pasensya, love is deaf. \m/
– photo study –
3 Years Ago
Facebook Note:
March 25, 2012
Hanggang ngayon, nagfafacebook parin ako, dalawang taon na ang nakalilipas simula nung ginamit ko ang noon e patok na patok na social networking site. Kung iisipin mo, dalawang taon lang ang nakalipas, pero sa loob ng dalawang taon na ‘yon, marami ang nagbago, may mga kaibigan ka nang hindi kinakausap, may siga nang naging bading, may matinong naging gago, may gagong naging mas gago, nawalan ng buhok si manong Kenny, nasiraan ng traysikel si mang Bob at kumorni ang mga dati’y nakakatawang jokes. Patunay lang na walang permanente sa mundo, patunay na hindi mo kayang alagaan yung katauhan mo noon.
Nag checheck ako ng mga luma kong Notes sa luma kong account, may mga notes na hindi ko akalain na ako pala ang may gawa, hindi ko matanto kung gusto kong burahin o masyado akong nabilib sa lakas ng loob ko noon. Ulit, isang patunay na nagbago ako. Hindi ko na kayang gumawa ng mga ‘instruction-type’ na blog, na sasabihin mo kung anong gagawin ng sinumang babasa ng blog mo, hindi na ako marunong gumawa ng mga ganong klaseng sulatin dahil nasira ang self-confidence ko. Tingin ko, lahat ng sinusulat ko, may maooffend, nawala ‘yung taong nagsasabing: ‘wag mo silang intindihin, pakialaman mo ang sarili mo.’ Ngayon, mas iniisip ko na ang iisipin ng tao o mararamdaman nila, naging sensitive ako sa mga salitang sinasabi ko kaya itinigil ko narin ang pag bloblog.
Naaalala ko noon, usong uso ang pag no-Notes, astigen pag may Notes ka, astigen pag may kaya kang sabihin o ilapag sa mga kaibigan mong marunong bumasa. Noon, may mga tao talagang nagbabasa ng Notes, may mga tao talagang marunong magbigay ng PAKE sa ginagawa mo, ngayon? wala ka nang makikitang ganon at kung meron man, yun yung mga taong bukas parin ang loob at maluwang parin ang utak na tumanggap ng opinyon ng iba.
Tina-try kong magsulat ulit, unti unting inaalala kung anong pakiramdam, kung paano ako magsulat dati, may mga nagsabi sa’kin dati noon na parang si idol Bob Ong ako kung magsulat, pero sa tingin ko wala pa ako sa kalingkingan ng utak ni idol, magka iba kami ng utak, hindi nga ako dapat kinukumpara sa kahit na sino dahil wala pa akong nararating. Pero inaamin kong sa kanya ako kumuha ng lakas ng loob para magsulat noon, at hanggang ngayon, kahit humiwalay na ako sa mga yabag niya, siya parin ang idol ko.
Wala akong gustong ipagyabang, may napansin lang akong nakakatuwa at pwedeng pamugaran ng mga matatagal ko nang daing sa mundo. Isang malaking bahagi ng buhay ang pagbabago, kung wala nito, wala kang binabasa ngayon at baka nga wala ka rin, kaya kahit totoo man o hindi ang Theory of Evolution, mapapatunayan parin na may nagbabago sa mga tao, ang masasabi ko lang, wag mo kong tatanungin tungkol diyan dahil wala akong kaalam alam, ang point ko lang basta e may nagbago, tapos.
Kung ako ang tatanungin, mas maganda ang pagbabago, kahit masama o mabuti ito, ang mahalaga may nagbago. Nabulok man o nahinog ang mangga, may kakainin parin ang mga uod, langgam, aso, pusa at mga tao. Nagago man o bumait ang isang tao, may mapagchichismisan parin ang mga tao at may hahangaan parin ang iba. Naging korni man o mas umastig ang isang damit, may pagtatawanan parin at may isusuot parin ang mga taong fashionista. Kaya kahit saan ka man pumanig, may mangyayari sa’yo, kesa naman sa huminto kang mag evolve gaya ni Pikachu, paulit ulit kang takot, takot magbago.
Afterthoughts
March 16, 2015
Nakita mo kung gaano nagbago ang style ng pagsulat ko noon at ngayon? kung iniisip ko noon pa man na nagbabago na ako, sino sa palagay mo ‘yung orihinal na ako? sabi ko nga sa mga unang blogs ko, wala akong filter noon, kung ano lang ang masabi ko, basta lang may maisulat, wala akong pakiaalam kung may masaktan. In short, i’m a dickhead. Pero sa katibayan ng mga Notes at Articles na minsan minsan e sumusulpot sa utak ko at sineswerteng maisulat, sobrang laki ng pinagbago ko, at tuluyan parin akong nagbabago. Nakakatuwa lang noon na naghahanap pa ako ng pagbabago samantalang ngayon e kinamumuhian ko na ang konspeto nito. Ito ang resulta ng pagiging miserable sa loob ng dalawang taon, baka nga siguro nag umpisa na dyan sa note na yan, hindi ko lang alam.
Kung panghahawakan ko lahat ng gusto kong panghawakan habang winawakwak ng panahon ang mga bagay na ito ay mababaliw lang ako, kaya napagtantu-tanto kong kailangan ko silang bitawan at hayaang magbago. Hindi nangangahulugang kalilimutan ko ang mga ito, sabi nga ng batang ako: ‘kesa naman huminto kang magevolve gaya ni Pikachu, paulit ulit kang takot, takot magbago.’ Kaya mag eevolve na ako sa Raichu, baka may mas magandang bukas para sa’kin, hindi ‘yung lahat ng nakapaligid sa’kin level 103 na at ako e noob parin. Kailangan kong bumitaw, para may umusbong na panibago, pero hindi ibig sabihin na hindi ako pwedeng tumingala at maalala kung gaano na kalayo ang mga memorya ng kahapon at kung gaano na kalayo ang narating ko.
Journal 118
16th May 2012
Weston-Super-Mare, England
I woke up to the sound of my alarm that I should have turned off weeks ago, it’s the summer break, for heaven’s sake. I am in a terrible mood for reasons I couldn’t even remember, was it the fighting last night or the other week’s? I don’t know, I gave up keeping track of what’s happened for the past days or weeks or whenever.
The house was empty, my family’s out in Scotland to visit my mum, they’re planning to stay there and move again but I never was a fan of changing everything for god knows how many times now, so I decided to stay, eventhough it’s just a visit. I thought that coming would set in motion things that I didn’t intend to so it’s best to stay away from them. My morning consisted of reheating last night’s food and putting in a frozen pizza. I opened a new bottle of fizzy drink to quench my thirst and pat my fattening stomach to a job well done, unhealthy, yes. I opened up my computer as for the daily routine, nothing interests me outside, no friends or schoolmates or anyone. Actually, there is one, but she’s so far away from me, and she’s the one who gets every bit of my attention. We were fighting last night, as I’ve said earlier, I’m not so sure why anymore, you get used to the fighting after some years of being together, but of course I meant that as a metaphor. I hated her, and I knew she hated me as well but for some weird reasons we couldn’t let each other go, we did love each other though, I guess that’s enough reason for that? Still, our relationship isn’t working anymore, but that’s not up to me, is it? The phone rang and my face suddenly dropped, I wasn’t ready, I wasn’t prepared, what was I going to say? should I answer it? I answered it.
“Hello?” judging from the tone of her voice, she was ready to reconcile with me.
“Hey.” I replied with as less emotion as I could possibly can, of course she picked it up, that’s how we were.
“Something wrong?” the tone’s changed, here we go.
“No, nothing, don’t worry.” get set, go.
The fight went on and on for maybe under a couple of hours, and when everything seemed to be going alright again, I snapped, that feeling of anger and pity and sadness, the one you can’t explain. I only thought of how much more we could take before one of us goes spiralling down the gutter, and so right there and then, I ended it. No more fights and no more arguments about the simplest of things, no more ‘love of my life’, no more of her. I’ve always thought she wanted to break up with me for quite some time then but just didn’t have enough reason to say it, it’s a mutual understanding from both of us. She assured me if that’s what I really wanted, and I said yes. She hung up the phone and I was left in my room alone, but only then I was actually alone.
March 11th 2014
Aultbea, Scotland
Here we are, after nearly 2 years, I woke up to the same feeling I had back then. Actually, I’ve been waking up like this since that day, and as I could honestly say that I have moved on from her, I may not have actually moved on from the idea of letting her go for no apparent reason. Sure, I was angry and tired and vulnerable at that time, but we both were, all the time, the only difference was that I snapped, was that enough reason to break things up? Unlike other stories of breaking up, we never had the typical reasons why, no one cheated nor hurt someone, no one fell out of love, it was just a sudden burst of emotion that led into a final decision.
I’ve been thinking about it for the past 2 years, how unfair it was for me and for her. I’ve always said to myself that my reason of breaking up with her was because I don’t want her to live the life she lived for the last 2 years we’ve been in a long distance relationship. Her constantly waiting for me to come back home, when in reality I didn’t know whether it will happen or not. I’ve always thought that she’s too young to latch herself to someone who’s not even there for her when she needs him, and she’s missing out a lot by staying home just to talk to me, I thought she’d find someone better. I was right, she did, but now what? why was she the only one who’s happy? is this what I get for letting her go? 2 years of regret and loneliness? maybe more? I know that I shouldn’t expect a reward or anything but it’s just seem so unfair seeing her so happy with someone else when I’m here, still stuck, still thinking if I did the right decision. I know I did, because she seems happy, I just don’t feel it, there’s still a hole in my heart, one I couldn’t fill in no matter what I do. Maybe I’m just so afraid that after everything that I’ve lost going so far away, It’ll all just be for nothing.
Krisper 