Experiment: Dear Crush

Dear Crush,

Hindi ko alam kung dala ito ng kapapanuod ko ng korean drama o sadyang madrama lang talaga ako pero sana, sa bawat salitang isusulat ko, unawain mong maikli lang ang oras at may mga bagay na kahit totoo, hindi dapat sabihin o malaman dahil may mas mga importanteng bagay na kailangang ingatan.

Madalas nating naririnig sa mga magulang natin o sa mga matatanda o sa mga lasinggero sa kanto at lalung-lalo na sa mga masusungit nating teacher sa eskwela na: maikli lang ang buhay, kaya sulitin mo ang bawat sandali. In short, minsan lang tayo bata, at kung ano mang mali o kapalpakan ang gawin natin sa mga panahon ito, pag tumanda tayo, e magiging alaala nalang at tayo na ang bahalang magsort out kung masasayang memorya ba ang mga ito o hindi. Narealise ko ‘to habang nakatulala ako sa kompyuter screen, naisip ko kung bakit nakatanga lang ako at walang ginagawa. Naisip ko tuloy kung ano kaya ang napala ko kung naging mas productive ako sa mga oras na nasayang, naisip ko kung kagaya nang mga pinagsisisihan kong oras e maisip ko rin at pagsisihan, dalawampung taon mula ngayon, na sabihin sa’yo itong nararamdaman ko para sa’yo. Ayokong mangyari ‘yon, kaya hayaan mong ikwento ko sa’yo ang lahat, hayaan mong ikwento ko sa’yo kung ano ka sa mga mata ko ngayon, sa sandaling ito.

Minsan lang tayo magkita, kaya hindi ko inakalang magkakaganito ako sa’yo. Tropa tropa nga lang e diba? kaya ayon, chill chill lang. Isang araw nagulat ako, hinahanap hanap kita. Siguro nasanay lang ako na naririnig ko ‘yung tawa mo, aishh, dont get me started sa tawa mo. Alam mo ‘yung pagtumawa ka e nawawala ‘yung mga mata mo? ‘yung tawang kasarap sabayan kasi tuwang tuwa ka? hinahanap hanap ko ‘yan, bigla bigla. Hindi ko pinansin, sabi ko nga, baka nasanay lang ako. Lumipas ang ilang araw, sa hindi ko malamang dahilan e nanunuod ako ng Pangako Sa’yo, ‘yung teleserye sa ABS-CBN. Nakita ko si Yna, pero hindi si Kathryn ‘yung sumagi sa isip ko kung hindi ikaw, nakakatuwa hano? o nakakabwisit, depende siguro kung sino ang tatanungin. Lahat ng papasok sa kwarto sasabihin ko ikaw ‘yun, at kahit hindi nila makita kung saang anggulo, oo nalang sila kasi mapilit ako. (Pero pramis, kamukha mo talaga siya … o nababaliw lang ako.) Alam mo kung gaano ko pinanggigigilan ‘yung braso mo, kaya naman pinipilit kong pigilan ang sarili ko kapag nakikita ko ‘yan. Naipaliwanag ko na sa’yo kung bakit, kaya sana’y maunawaan mo. Siguro ngayon masyado ka nang kinikilabutan pero anong magagawa ko? I can’t help it if I’m starting to like you. Sa dalawang dekada ko sa mundong ‘to, hindi pa nangyari ‘yung ganitong kahit ako gulat kasi may crush akong hindi ko inaakala. Ganito pala ‘yung feeling nung expression na: napana ni kupido. Na bigla-biglang may isang babaeng walang kapantay, may isang babae na lagi mong hinahanap hanap, may isang taong gusto mong makasama at makita palagi. At kahit super one-sided lang ‘to, masaya ako pag magkausap tayo, kung mayroon pang ieextend ‘yung tenga ko para lang magkaroon ng space ‘yung ngiti ko sa ‘twing magmemessage ka, kahit hindi tungkol sa akin ang topic, magpapa-opera ako kay Dra. Vicky Belo para lang makangiti lalo. Mahirap, pero ako lang naman ang mahihirapan, wala namang mapeperwisyo kasi crush kita diba? Kaya okay lang, masaya naman ako.

Masaya ako kapag naiisip kita at kahit na alam kong masyadong suntok sa buwan, hayaan mo sanang magtago ako sa likod ng sulat na ‘to. Hindi ako umaasang magugustuhan mo rin ako, at kahit gaano kacliche ang expression na ‘yan, maniwala ka sanang totoo. Ayoko rin naman kasing masira ‘yung pagkakaibigan natin dahil lang sa nagkagusto ako sa’yo nang biglaan. Pero sana, kung sa tingin mong may pag-asa ako, bigyan mo naman ako ng kahit simpleng clue para kahit hindi man natin mabigyan ng try, 20 years from now, makakangiti ako’t maalala ko na nagsulat akong napakakorning love letter para sa isang babaeng hinahangaan ko.

Isang humahangang torpe,

Fer

 

 

 

 

Beautiful

She smiles like no one ever does, the kind of smile that would pierce through your center. The type that would only leave you wanting to smile with her too, the rare ones. She wears glasses, ever since I knew her and we go way back, and it’s only now that I realise how sexy it is for a girl to wear them, maybe I’m being biased but what the hell, this blog is about her and what I feel towards it. She dresses perfectly simple, the combination of what Ive been looking for ever since I put the idea of simplicity as the most beautiful trait a girl could have. No unnecesarry make ups, in fact, she barely needs them, but of course some occasions require them and whenever she does put them on, unlike other girls, they actually add to her mesmerizing beauty. She talks differently from what I remember, it has gotten a lot cuter and sweet although it was, indeed, like that before. She’s smart, smarter than I am. She is beautiful, and the best part is that she doesnt know that she is, well, maybe she does but not like the way other girls do it. She’s simple, and the rest of it do all the work, her simplicity echoes her beauty and doesnt beg to be noticed, instead, it’s the kind of beauty that you’ll see the first time but needs to be understood because there’s just so much more underneath.

Why some guys can take for granted these rare ones, I would never understand. I found my rare one but under the current circumstances, I am stuck here half way across the world from her. I am afraid that if I let her go, I wont find another one like her again, not here anyway. So if you know, who you are, know that this is how I feel about you and if ever that the day would come when our paths collide with each other, I’d be sure to give everything Ive got to make you mine, my Florentein.

Nights

There are nights when I feel like I’ve got,
The universe in my palm,
And some nights when all I see’s the vast,
Empty space and calm,

But latetly those some comes every night,
And I am but a drifter, suspended in flight,
I question who am I?

Just a lonely wandering soul,
That someone casted out,
And i’m looking for the ghost,
Of what yesterday’s about,
But i’m stuck within the boundaries,
Of my imagination,
And there’s nothing in reality for me.

There are times when the sun would shine upon,
The windows of my eye,
But somedays it would seem like all the clouds,
Conjures an endless night,

But latetly the void, comes every night,
And I am but a drifter, suspended in flight,
I question who am I?

Just a lonely wandering soul,
That someone casted out,
And i’m looking for the ghost,
Of what yesterday’s about,
But i’m stuck within the boundaries,
Of my imagination,
And there’s nothing in reality for me.

A Medley (Chrisfer part 2)

Singing/Writing Songs

Kapag hindi ako nakatalungko sa isang sketchpad o nagmumuryot sa isang sulok ng kwarto ko o nanghuhuli ng mga ligaw na lamok, sinusubukan kong gumawa ng kanta. May mga emosyon na hindi ko kayang ipakita, teka, para mas maintindihan mo, may mga emosyon na hindi nakukuha sa mata lang, minsan kailangan ‘tong marinigm, madama habang nakapikit.

Marami rami narin akong naisulat na kanta, ‘yung iba tag iisang verse at chorus lang, ‘yung iba naman parang gusto mo nang bunutin ang tenga mo dahil sa sobrang haba. Kailangan mong maintindihan na hindi ako nagsusulat para balang araw e madiskubre at maging ‘musician’, at kahit na sumagi sa isip ko minsan na gusto ko ngang maging isang ‘rockstar’, hindi lang talaga aabot sa ganon ang kalidad ng tunog ko at matagal ko nang tinanggap sa sarili ko na ang pangarap na ‘yun ay masyado nang malayo. Ang dahilan ng pagsulat ko, ‘yung unang unang dahilan, e para mahulog sa’kin si Angela, kung nabasa mo ang blog ko tungkol sa kanya, kilala mo na siya, kung hindi naman, isipin mo nalang na siya ‘yung babae sa halos lahat ng kantang ginawa ko, in short, ‘the one who got away’? siguro.

Habang tumagal, dumaan ang maraming problema sa relasyon namin, at nagsilbing ‘record’ ang mga kanta ko sa kwento ng love life namin, sa bawat malaking bagay na pinag-awayan o sa bawat pagbuhos ng pagmamahalan, ginawa kong diary ng relasyon namin ang pagsulat ko ng kanta, bawat kanta may istorya sa likod at bawat kanta may memoryang nakatali. Kaya naman nang naghiwalay kami, nagpatuloy akong magsulat tungkol sa kanya, dahil nakakatulong ang pagsulat ko na iipit sa bawat nota ang sakit na nararamdaman ko, ‘yun nga lang, sa ‘twing babalikan ko at kakantahin ang mga kantang ‘to, hindi maiiwasang bumalik lahat ‘yung sakit, pero habang lumipas ang mga panahon, naging mga memorya nalang sila, hindi na masayadong kumikirot, nostalgic nalang kung baga.

Medley

‘Yung medley sa taas ang mga unang kantang isinulat ko, tatlong importanteng okasyon na humubog sa pagmamahalang tumagal ng tatlong taon, hindi perpektong relasyon, malaking parte ay magkahiwalay, pero relasyong hanggang ngayon ay may mga bakas kung sino ako ngayon.

Small and Tall 

Sinulat ko ‘to nang sinagot niya ako, isang kanta palang ang naisusulat ko noon at Lullaby lang, kaya naman baguhan pa lang sa pag assemble ng mga chords at nota, pero dahil sa kagustuhan kong ipakita sa kanya kung gaan ko siya kamahal, sinubukan ko. Gamit ang laptop kong may built in na mic, ni record ko ‘to at ipinarinig sa kanya. Naalala ko na pagkatapos ng klase at magkikita kami, automatic na kukunin niya sa bulsa ko ang phone ko at papakinggan ang kantang ginawa para sa kanya. Matangkad si Angela, kaya hindi ganon ka normal ‘yung relasyon namin, ako nga mismo hindi ko alam kung paano siya nainlove sa’kin, maliit lang kasi ako at hindi ganon kagwapuhan kung ikukumpara sa mga nanliligaw at naging boyfriend niya. Sinulat ko ‘tong kantang ‘to para ipakita sa kanya na kahit hindi ako kasing gara ng mga nauna sa’kin, may ibubuga parin ako kahit papano.

Hindi nagtagal nalaman ng mga kaklase ko na may kanta akong ginawa, at naging pamilyar sila sa mga kanta ko, minsan may maririnig ako na kumakanta nito at natutuwa ako dahil may nagkagusto sa noo’y kantang ginawa ko lang para sa’min.

IDWTLY (I Dont Wanna Lose You)

Tatlong buwan sa relasyon namin, may ginawa akong katarantaduhan na nagpa-cool off sa’min, akala ko noon e tapos na kami, kaya naman sa sobrang lungkot ko, kinuha ko ‘yung gitara ko para mailabas ang emosyong namumuo sa loob. Kung nagsusulat ka ring katulad ko, o kahit na siguro sa anong bagay na ginagawa mo sa ‘creative’ time mo, alam mo ‘yung luwag ng paghinga mo sa mga unang guhit o tonong ilalabas ng utak mo, at ‘yoon ang naramdaman ko habang sinusulat ko ang kanta ‘to. Sa pag-strum ko ng gitara at pagbigkas ng mga unang kataga, lumawag ang loob ko at nagpatuloy na isulat. Gusto kong magsorry sa mga ginawa ko at gusto kong sabihin sa kanya na ayaw ko siyang mawala sa buhay ko, na kahit na sa kabugukan ko e alam kong siya ‘yung gusto ko.

Tumawag siya kinabukasan, gusto niyang makipagkita at pag-usapan ang mga bagay bagay, nagkabalikan kami at bumalik sa normal ang lahat. Naging malaking parte ang kantang ‘to, dahil kung hindi ko ‘yun ginawa, siguro e hindi niya nakita na seryoso ako at hindi na niya maiisipang bumalik, hindi niya mababago sa isip niya na katulad lang talaga ako ng ibang lalake. Sa mga dumaang away at conflicts namin, kinakanta ko sa kanya palagi ‘tong kantang ‘to, senyales na nagsosorry na ako at ayaw ko nang makipag-away, at everytime, effective.

‘Til Eternity Stops 

Nagbakasyon, at dahil hindi ganon magkalapit ang mga baranggay namin, sa IM lang kami pwedeng makapag-usap at text, hindi kami madalas magkita at kung gaano nakakabaliw noon ‘yon ay hindi ko na rin maintindihan ngayon na nakatagal kami ng dalawang taon na mga bansa ang pagitan namin. Kaya naman isang madaling araw, sinulat ko ang kantang ito para ipagtapat kung gaano ko siya kamahal, na ang nararamdaman ko noon e pang ‘forever’, korni ba? Gusto kong hilingin na hindi totoo ang sinabi ko na ‘yan, na sana nga, wala talagang ‘forever’, pero hanggang ngayon, kapag hinalungkat mo at hinanap sa puso ko ang mga salitang ‘yan, e sigurado akong nandun parin siya. Sabi ko nga: You’ll find yourself inside my heart, locked there forever ’til eternity stops. Hanggang ngayon, sa ilalim ng mga nakatabon na gulo sa puso ko, nasa loob parin ‘yan ng puso ko at hangga’t walang dumarating para burahin ng tuluyan ang kantang ‘yan at hukayin lahat ng mga bagay at lagyan ng panibagong laman, mananatili itong nakabaon, ’til eternity stops nga raw, diba?

Sa paglipas pa ng mga panahon, ang dami kong naisulat, at lahat natatandaan ko, bawat chords at lyrics at bawat emosyon, nagsisilbing time travelling machine para sa’kin ito, na sa ‘twing tutunog ang mga notang isinulat ko noong pang unang panahon, mauupo ako sa upuang inupuan ko noon, makikita ang mga dingding, maririnig ang ingay ng tilaok ng manok at mararamdaman ang tuwa, lungkot at pagmamahal sa puso ko, kahit sa ilang minuto lang na itatagal ng kanta ko.

May mga taong nagsusulat ng diary o nag blo-blog o nag-uukit ng pangalan sa mga puno, ang pagsulat ng kanta ang isa sa paraan ko para maalala at maramdaman ang nakaraan, para sa’kin, basta may soundtrack, susunod na ang mga pictures at mga alaala, minsan naman, baliktad, at doon pumapasok ang pagguhit.

Rie

– photo study –

Smile

– photo study –

Sunshine

– photo study –

Windows of Forever

A Facebook Status [Original] by Fer

I never bought you,
Teddy bears and a dozen heart balloons,
No flowers no chocolates,
Didn’t even got the chance,
To ask you to dance,

If that’s what it takes,
Then I’m sorry, it’s my fault and I dont have case,
If my love be measured,
By the things I didn’t bought enough,
Then I’m sorry it’s tough,

But baby didn’t I ?
Wrote you songs and sang until you sleep?
All the letters and the poems,
Tell me if those tears were ever real?

All I ever wanted was, to make you see,
Make you believe, that what we have
Is something so much more,
Make you see, through the windows of forever,
Even if it seems it’s not there,
And they say we’re going nowhere,
Let’s wonder anyway.

The Facebook Status

I never bought you chocolates, i never got a teddy bear nor heart-shaped balloons or flowers. If that’s what makes the best boyfriend then I did wrong by you, I’m sorry and so it’s all my fault … but I did write songs for you, letters and drawings and poems, things you can keep and don’t wither, things that would make you believe that what we had was something more, more than materialistic things and film stereotypes.

I thought I could make you see through the windows of forever, but I guess there’s no point for windows if the view outside is non-existent and so I wonder if what they say is true, I wonder if there really is no forever.

Inang ‘yan nagdrama? haha wala lang, feeling senti. 😅🌠‪#‎walangforever‬

Kwento

Natuwa ako dahil isang araw, bigla akong nagstatus ng ganyan, ng wala lang, parang ‘raw’ na emosyon, bigla nalang lumabas. Hindi sa nanunumbat ako at gusto kong magpabaranggay ng mga ex, pero dahil sa ganon lang akong boyfriend, walang material na bagay, walang bulaklak, teddy bear, lobo, manggang hinog o saging na puyat, basta ‘yung mai-date ko lang ‘yung girlfriend ko at magkaroon kami ng bonding time, sapat na sa’kin ‘yun. Minsan, syempre nageexpect ng regalo ‘twing may okasyon, pero dahil alam nilang hindi ako ganon, hindi nila sinasabi. Simula nung unang relasyon ko, natuto akong hindi magbigay ng mga tipikal na regalong binibigay katulad ng mga magboboypren at gerlpren. Pano naman kasi e ayaw rin ng girlfriend ko noon na binibigyan ko siya ng mga bulaklak o stuffed toys, love letters nalang daw e sapat na, kaya naman tumatak siguro sa isip ko na ganon lahat ng babae. Kailan ko nalang nalaman na hindi pala lahat ganon, ‘yung iba pala mas trip ‘yung tig-dadalawanlibong sapatos o tig-iisang daang butil ng kanin, pero dahil matigas talaga ang ulo ko, hindi pa rin ako nagbibigay, stubborn, yes.

Kung ako kasi ang tatanungin, kung bibigyan kita ng bulaklak, ilang araw lang lanta na ‘yun. Kung teddy bear, pwede pa, pero ano naman gagawin mo sa teddy bear? sigurado naman may unan ka na, at kung ang gusto mo ng kayakap, edi tawagin mo nalang ako, ako gawin mong teddy bear, diba? Kung chocolates or sweets, pag nagkadiabetes ka, ako pa may kasalanan, nabubusog ka naman sa Mang Inasal o Jollibee pag kumakain tayo sa labas. In short, parang ang pointless. ‘Wag mag-alala, hindi naman ako cold-hearted masyado, nagimbento ako ng pwedeng kapalit ng mga bagay na ‘yan, at sa paraang kaya kong gawin, at sa paraang maluwag sa puso kong maibibigay dahil galing mismo sa puso ko.

Kung ang punto lang naman ng mga bulaklak, teddy bears at tsokolate ay para ‘kiligin’ ang isang babae, edi mas gagana kung kakantahan kita diba? o susulatan ng tula? o iguguhit ang mukha? mas personalized, mas malapit sa puso at mas totoo, plus! pwede mo pang itago sa isang kahon at ilagay sa ilalim ng kama mo at kung sakaling magbreak man tayo, ilang taon man ang lumipas, nandun parin sila, pwera nalang kung kainin ito ng mga alaga niyong daga. Sabi ko nga sa status ko: I thought I could make you see through the windows of forever, dahil sa tingin ko nagsisilbing ebidensya ang mga sulat at kanta at tula ko para ipakita ko sa’yong totoo ang nararamdaman ko at seryoso ako.

Hindi ako naghahate sa tipikal na pamamaraan, kung ako rin ang tatanungin, bakit hindi diba? sweet din naman ‘yung mga ‘yun, gusto ko lang na maiba, na sa ilang daang mong magiging ex e maaala mo ‘yung isang maliit na batang sinulatan ka ng kanta at pinakilig ka hanggang sa makita mo na ang sariling utak mo. Hindi sa lahat gumagana ang ‘style’ ko, syempre, at doon palang, alam ko na kung ‘keeper’ siya o hindi, kasi kahit ampanget ng mga kanta ko, kung mahal mo talaga ako, boses ng anghel ang maririnig mo, love is deaf nga sabi nila, ay.. erm, kung may blind, may deaf din!

O siya, sana nagustuhan mo ang munti kong kanta, nang dahil lang sa isang fesbok istatus ay nairita ko ang iyong mga tenga, pasensya, love is deaf. \m/

Florentein

– photo study –

SUNSET

– photo study –